Οτι είναι προπονητάρα το ξέρουμε, όπως επίσης ότι είναι ένας τεχνικός που δεν προχώρησε πολύ παραπάνω απ' οσο άξιζε γιατί πάντα είχε άποψη που την εξέφραζε ανοικτά. Ο Κώστας Σορώτος προ ημερών έγραψε ένα άρθρο στη μπασκετική ιστοσελίδα www.basketnet.gr το οποίο είτε κάποιοι έκαναν πως δεν το είδαν είτε προσπάθησαν να το υποβιβάσουν.
Εμείς εδώ είμαστε για να θυμίζουμε, όμως. Προκαλούμε λοιπόν όσους δεν το έχετε διαβάσει ήδη να το διαβάσετε γιατί πραγματικά αξίζει το κόπο κάποια πράγματα να λέγονται έξω από τα δόντια. Α και φυσικά όσοι δεν συμφωνούν θα βρουν τη δικαιολογία χαρακτηρίζοντας τον γραφικό...Γνωστή η καραμέλα:
"Σήμερα θα ασχοληθούμε με δύο μεγάλους σταθμούς για τον ελληνικό αθλητισμό και τι άφησαν πίσω τους για τις γενιές που ακολούθησαν και εν γένει για τον ελληνικό αθλητισμό.
Ο πρώτος μεγάλος σταθμός του ελληνικού αθλητισμού ήταν η κατάκτηση του ευρωμπάσκετ το 1987 από την φτωχή και ταπεινή αθλητικά Ελλαδίτσα που οι μέχρι τότε αθλητικές της επιτυχίες ήταν κάποια μετάλλια παλαιστών και ιστιοπλόων μας σε ολυμπιακούς αγώνες και τίποτα άλλο. Ακόμα και η επιτυχία της ΑΕΚ με τη κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων το 1968 έμοιαζε πια τόσο μακρινό και ξεχασμένο.
Προηγούμενες επιτυχίες στο μπάσκετ ήταν κάποιες προκρίσεις σε τελικές φάσεις ευρωμπάσκετ που η συνηθέστερη θέση ήταν μεταξύ 9 και 12 ενώ την αμέσως προηγούμενη χρονιά, το 1986 η πρόκριση και η δέκατη θέση στο μουντομπάσκετ της Ισπανίας φάνταζε και ήταν άθλος.
Αυτό ήταν λοιπόν το πλαίσιο μέσα στο οποίο η εθνική μας ομάδα ρίχτηκε στη μάχη του ευρωμπάσκετ του 1987.
Μέσα από ανεπανάληπτα παιχνίδια, που όλοι όσοι είχαμε τη χαρά και την ευλογία να τα ζήσουμε από κοντά δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ, η εθνική μας ομάδα κερδίζοντας 2 φορές την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία, για πρώτη φορά την Ιταλία και επίσης για πρώτη φορά στον τελικό την πανίσχυρη και θα έλεγα πραγματικό φόβητρο για όλες τις ομάδες Σοβιετική Ένωση κατέκτησε τον ευρωπαϊκό τίτλο γεμίζοντας χαρά και περηφάνια όλους τους Έλληνες που ενωμένοι για πρώτη φορά μετά τον καταστροφικό εμφύλιο βγήκαν όλοι στους δρόμους πανηγυρίζοντας την τεράστια πραγματικά επιτυχία που τους έδινε το ήδη αγαπητό στους Έλληνες μπάσκετ.
Το ελληνικό μπάσκετ είχε δώσει την μεγαλύτερη επιτυχία ως τότε και κατά τη γνώμη μου διαχρονικά σε όλο τον ελληνικό αθλητισμό. Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία ήταν ότι οι Έλληνες πίστεψαν στον εαυτό τους, πίστεψαν στην ομορφιά του αθλητισμού, γνώρισαν τις συγκινήσεις που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει και κυρίως πίστεψαν οι Έλληνες ότι μπορούν να τα καταφέρουν αν υπάρχει πρόγραμμα, δουλειά και συναίσθημα σε ότι κάνουν.
Τα οφέλη για το μπάσκετ αλλά και γενικότερα για τον αθλητισμό της Ελλάδας έγιναν αμέσως ορατά. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στραφήκανε στον αθλητισμό, τα γήπεδα γέμισαν από
παιδιά που είχαν πρότυπα αθλητές που ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας, τα έβαλαν με τους πιο δυνατούς αντιπάλους και καταφέρανε να κερδίσουν.
Επαναλαμβάνω ότι η νίκη του 1987 δεν ήταν νίκη μόνο του μπάσκετ αλλά ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού αν δει κανείς τη συνέχεια του ελληνικού αθλητισμού από το 1987 και μετά.
Το μπάσκετ το ίδιο είχε συνέχεια αφού δύο χρόνια μετά στο Ζάγκρεμπ κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο και από τότε δεν έλειψε σχεδόν ποτέ από τις πρώτες θέσεις όλων των μεγάλων διοργανώσεων.
Ο στίβος που μέχρι τότε είχε μείνει σε ένα μετάλλιο μεταπολεμικά μετά από 5 χρόνια κατακτά χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με τη Βούλα Πατουλιδου και στη συνέχεια γνωρίζει την άνοιξη του με σειρά από επιτυχίες τα επόμενα χρόνια. Η άρση βαρών τα ίδια, η κολύμβηση, το πόλο, η γυμναστική, το βάλλει την επομένη χρονιά κατακτά το μοναδικό ευρωπαϊκό μετάλλιο που έχει κατακτήσει μέχρι τώρα. Το ποδόσφαιρο φτάνει για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τελική φάση μουντιάλ. Ο ελληνικός αθλητισμός γνωρίζει στιγμές δημιουργίας και επιτυχιών που μόνο στη φαντασία των πιο αισιόδοξων θα μπορούσαν να υπάρξουν πριν το 1987.
Στηριγμένη η χώρα σε αυτές τις επιτυχίες διεκδικεί δύο φορές τους ολυμπιακούς αγώνες και την δεύτερη καταφέρνει και τους φέρνει εκεί που γεννήθηκαν, στη χώρα τους. Ήμουν και εγώ ένας από εκείνους που εκείνη την ημέρα χάρηκα και συγκινήθηκα αφού ανήκω στη γενιά εκείνη που λατρέψαμε τους ολυμπιακούς αγώνες, που όνειρο μας ήταν κάποτε να τους δούμε από κοντά στη πατρίδα μας έστω και μια φορά στη ζωή μας, μία μοναδική φορά.
Οι ενδοιασμοί για το κόστος πάντα υπήρχαν αλλά πίστευα ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε και στο κάτω- κάτω βρε αδελφέ αξίζει στη ζωή να ζεις ένα όνειρο που νακοστίζει παρά να ζεις μια ζωή άχαρη και χωρίς συγκινήσεις. Τα χρόνια περνούσαν, οι ετοιμασίες καθυστερούσαν αλλά η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και για τον αθλητισμό μας αλλά και γενικά για το επίπεδο της ζωής μας
κρατούσαν ψηλά το ηθικό μας. Λίγο πριν την έναρξη των ολυμπιακών αγώνων ένα άλλο θαύμα έγινε στον ελληνικό αθλητισμό. Η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κατακτά το euro 2004!!! Μια μεγάλη
στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο , μια μοιραία στιγμή για όλον τον υπόλοιπο ελληνικό αθλητισμό.
Ξέρω ότι από εδώ και πέρα θα κατηγορηθώ για αντιποδοσφαιρικός αλλά δεν με ενδιαφέρει γιατί θα πω αλήθειες αλλά και γιατί όχι μόνο δεν μισώ το ποδόσφαιρο αλλά αντιθέτως έχω παίξει, μου αρέσει να το παρακολουθώ και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν παράγοντας και του ποδοσφαίρου και ξέρω πολύ καλά και το άθλημα και τον χώρο.
Επανέρχομαι λοιπόν και λέω ότι τις στιγμές εκείνες που όλη η Ελλάδα πανηγύριζε στους δρόμους ήδη κάποιοι είχαν βάλει μπροστά τα σχέδια τους που προβλέπανε την εξόντωση του μπάσκετ αρχικά, που ήταν και το μεγάλο αγκάθι που τους ενοχλούσε, και στη συνέχεια ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού.
Είπαμε πολλοί θα με κατηγορήσετε αλλά για πάμε να δούμε ορισμένα πράγματα από τότε. Το μπάσκετ των 6 ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων σε συλλογικό επίπεδο και πολλών άλλων
μικρότερων (σαπορτα, κορατς, κ.α.), των 4 ευρωπαϊκών μεταλλίων σε επίπεδο εθνικής αντρικής ομάδας και των αμέτρητων στις μικρότερες ηλικίες , σταδιακά έχανε την κάθε προβολή στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις έχοντας φτάσει στο σημείο να μην υπάρχει καμία εκπομπή και μόνο με κάποιες ηρωικές προσπάθειες κάποιων μπασκετικών δημοσιογράφων ακούγεται και το μπάσκετ στα ράδια.
Φαίνεται δεν θα υπάρχει ώρα αφού πρέπει να διαφημίσουμε και τις υστερικές, γραφικές και εθνικιστικές κορώνες που γράφτηκαν σε δισκάκια με ουρλιαχτά που πανηγυρίζανε « αυθόρμητα» τα γκολ της εθνικής μας ομάδας για να τα πουλήσουμε μετά με το αζημίωτο. Έγινε της μόδας ποιος θα ξεφωνίσει περισσότερο και ποιος θα πει τη μεγαλύτερη ανοησία πάντα σε κατάσταση υστερίας.
Κανάλια που εννοείται ότι έχουν το μπάσκετ σαν προϊόν , όπως η κρατική τηλεόραση, το προέβαλε στην αθλητική Κυριακή στις 3 τα ξημερώματα για να είναι σίγουροι οι ποδόσφαιρο-διευθυνταδες ότι δεν θα το δει κανείς αφου θα έχουν κοπανήσει και τα κεφάλια τους στον τοίχο καμιά σαρανταριά φορές ακούγοντας τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των επί πληρωμή και μάλιστα αδρής , ειδικών , τον Βαρούχα να αναλύει εκατοντάδες πλάγια άουτ και οφσάιντ , αφού έχουν ακούσει τι έχει κάνει η Δόξα Κρανούλας στον 13ο όμιλο του περιφερειακού πρωταθλήματος θα έχουν πάει για ύπνο οι άνθρωποι.
Θυμάμαι σαν τώρα τις μέρες των πανηγυρισμών για την κατάκτηση του euro 2004 ποδοσφαιρικοί δημοσιογράφοι συνέκριναν επιτυχίες, φιέστες και οτιδήποτε άλλο ήθελαν για να ισοπεδώσουν το μπάσκετ αποβλέποντας, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, την πλήρη οικονομική αφαίμαξη του αθλήματος από την πίτα της διαφήμισης , των χορηγιών και κυρίως από την πίτα του μεγαλύτερου εγκληματία του ελληνικού αθλητισμού που λέγεται ΟΠΑΠ.
Όλα τα είχαν έτοιμα απλά δεν είχαν υπολογίσει τη δύναμη του μπάσκετ που την επόμενη κιόλας χρονιά πήγε στο Βελιγράδι και κατέκτησε και πάλι τον ευρωπαϊκό τίτλο χαλώντας τους τα σχέδια.
Μετά την κατάκτηση του euro ήρθαν και οι ολυμπιακοί αγώνες. Αγώνες όμορφοι και συναρπαστικοί που οι Έλληνες με τη συμμετοχή τους και το φιλότιμο τους , τους έκαναν αξέχαστους.
Κάποια στιγμή τέλειωσαν οι αγώνες και πρέπει να δούμε τι άφησαν στην πατρίδα αλλά και τι άφησαν οι ολυμπιακοί αγώνες στις άλλες χώρες που τους διοργάνωσαν και να το συγκρίνουμε με τα δικά μας.
Όλες οι χώρες που διοργάνωσαν ολυμπιακούς αγώνες από το 1988 και μετά έφτιαξαν τον αθλητισμό τους και βέβαια και τη ποιότητα ζωής των πόλεων τους με κυριότερο παράδειγμα τη μεταμόρφωση της Βαρκελώνης. Για να δούμε πολύ γρήγορα σε εμάς τι έγινε. Οι πόλεις μας παραμένουν πανάθλιες, χωρίς πράσινο, χωρίς υποδομές καθόλου φιλικές για τους κατοίκους τους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των εγκαταστάσεων παραμένουν αναξιοποίητες και άδειες στερώντας ταυτόχρονα από πιο χρηστικά γήπεδα τις συνοικίες της Αττικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι δύο από τους μεγαλύτερους δήμους που μάλιστα ήταν Ολυμπιακοί δήμοι, ο δήμος Πειραιά και ο δήμος Φαλήρου στερούνται κλειστού γηπέδου!!!!!
Το όνειρο για τη δημιουργία αθλητικής κουλτούρας και παιδείας παρέμεινε ουτοπία αφου τα γήπεδα μας κατακλύζονται και όχι μόνο στις εξέδρες αλλά και στους αγωνιστικούς χώρους από παράφρονες τραμπούκους που στο βωμό της νίκης θυσιάζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και fair play. Η συντριπτική πλειοψηφία των αθλημάτων συνεθλιβησαν και περνάνε κρίση άνευ προηγουμένου χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία αφου για αυτήν δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο των 40 ύποπτων και ανήθικων αγώνων, σύμφωνα με την uefa, το ποδόσφαιρο της ανυποληψίας.
Για την πολιτεία, που μέσω του ΟΠΑΠ που διαχειρίζεται τεράστια οικονομικά ποσά, υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο στο οποίο ετησίως διαθέτει 130 εκατομμύρια ευρώ ενώ την
ίδια στιγμή στο μπάσκετ περισσεύουν μόλις 5 εκατομμύρια…… Δείτε τη κατάσταση της άρσης βαρών, του βόλεϊ , του στίβου, του πόλο και πολλών αθλημάτων που έδωσαν σε τόσα παιδιά τη χαρά του αθλητισμού αλλά και περηφάνια σε όλους μας με τις επιτυχίες τους.
Δείτε ακόμα και το ίδιο το ποδόσφαιρο που όποτε ξαναπήγε σε μεγάλη διοργάνωση γέλασε κάθε πικραμένος. Μόνο το μπάσκετ αντιστέκεται γιατί έχει βαθιές ρίζες στη ψυχή του Έλληνα και αυτό
πρέπει να το ξέρουν αυτοί που διαμορφώνουν τη κοινή γνώμη και διακόπτουν την περιγραφή ακόμα και παιχνιδιού Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο μπάσκετ για να μας ενημερώσουν για τα γκολ της λαοφιλούς Χαμ Καμ και της ασύγκριτης Τζουμγκαρντεν με τους αμέτρητους φίλους στην χώρα μας….
Αυτή ήταν λοιπόν η σύγκριση του 1987 και του 2004 και τα συμπεράσματα είναι του καθενός μας. Απλά αυτοί που αγαπάμε το μπάσκετ αλλά και γενικότερα τον αθλητισμό πρέπει να είμαστε ενωμένοι και με νέες ιδέες, ανοιχτοί και σε νέους ανθρώπους για να συνεχίσει το μπάσκετ και ο αθλητισμός να είναι ψηλά και βασική ψυχαγωγία για τα παιδιά μας".
Εμείς εδώ είμαστε για να θυμίζουμε, όμως. Προκαλούμε λοιπόν όσους δεν το έχετε διαβάσει ήδη να το διαβάσετε γιατί πραγματικά αξίζει το κόπο κάποια πράγματα να λέγονται έξω από τα δόντια. Α και φυσικά όσοι δεν συμφωνούν θα βρουν τη δικαιολογία χαρακτηρίζοντας τον γραφικό...Γνωστή η καραμέλα:
"Σήμερα θα ασχοληθούμε με δύο μεγάλους σταθμούς για τον ελληνικό αθλητισμό και τι άφησαν πίσω τους για τις γενιές που ακολούθησαν και εν γένει για τον ελληνικό αθλητισμό.
Ο πρώτος μεγάλος σταθμός του ελληνικού αθλητισμού ήταν η κατάκτηση του ευρωμπάσκετ το 1987 από την φτωχή και ταπεινή αθλητικά Ελλαδίτσα που οι μέχρι τότε αθλητικές της επιτυχίες ήταν κάποια μετάλλια παλαιστών και ιστιοπλόων μας σε ολυμπιακούς αγώνες και τίποτα άλλο. Ακόμα και η επιτυχία της ΑΕΚ με τη κατάκτηση του κυπέλλου κυπελλούχων το 1968 έμοιαζε πια τόσο μακρινό και ξεχασμένο.
Προηγούμενες επιτυχίες στο μπάσκετ ήταν κάποιες προκρίσεις σε τελικές φάσεις ευρωμπάσκετ που η συνηθέστερη θέση ήταν μεταξύ 9 και 12 ενώ την αμέσως προηγούμενη χρονιά, το 1986 η πρόκριση και η δέκατη θέση στο μουντομπάσκετ της Ισπανίας φάνταζε και ήταν άθλος.
Αυτό ήταν λοιπόν το πλαίσιο μέσα στο οποίο η εθνική μας ομάδα ρίχτηκε στη μάχη του ευρωμπάσκετ του 1987.
Μέσα από ανεπανάληπτα παιχνίδια, που όλοι όσοι είχαμε τη χαρά και την ευλογία να τα ζήσουμε από κοντά δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ, η εθνική μας ομάδα κερδίζοντας 2 φορές την πανίσχυρη Γιουγκοσλαβία, για πρώτη φορά την Ιταλία και επίσης για πρώτη φορά στον τελικό την πανίσχυρη και θα έλεγα πραγματικό φόβητρο για όλες τις ομάδες Σοβιετική Ένωση κατέκτησε τον ευρωπαϊκό τίτλο γεμίζοντας χαρά και περηφάνια όλους τους Έλληνες που ενωμένοι για πρώτη φορά μετά τον καταστροφικό εμφύλιο βγήκαν όλοι στους δρόμους πανηγυρίζοντας την τεράστια πραγματικά επιτυχία που τους έδινε το ήδη αγαπητό στους Έλληνες μπάσκετ.
Το ελληνικό μπάσκετ είχε δώσει την μεγαλύτερη επιτυχία ως τότε και κατά τη γνώμη μου διαχρονικά σε όλο τον ελληνικό αθλητισμό. Η μεγαλύτερη όμως επιτυχία ήταν ότι οι Έλληνες πίστεψαν στον εαυτό τους, πίστεψαν στην ομορφιά του αθλητισμού, γνώρισαν τις συγκινήσεις που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει και κυρίως πίστεψαν οι Έλληνες ότι μπορούν να τα καταφέρουν αν υπάρχει πρόγραμμα, δουλειά και συναίσθημα σε ότι κάνουν.
Τα οφέλη για το μπάσκετ αλλά και γενικότερα για τον αθλητισμό της Ελλάδας έγιναν αμέσως ορατά. Εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά στραφήκανε στον αθλητισμό, τα γήπεδα γέμισαν από
παιδιά που είχαν πρότυπα αθλητές που ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας, τα έβαλαν με τους πιο δυνατούς αντιπάλους και καταφέρανε να κερδίσουν.
Επαναλαμβάνω ότι η νίκη του 1987 δεν ήταν νίκη μόνο του μπάσκετ αλλά ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού αν δει κανείς τη συνέχεια του ελληνικού αθλητισμού από το 1987 και μετά.
Το μπάσκετ το ίδιο είχε συνέχεια αφού δύο χρόνια μετά στο Ζάγκρεμπ κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο και από τότε δεν έλειψε σχεδόν ποτέ από τις πρώτες θέσεις όλων των μεγάλων διοργανώσεων.
Ο στίβος που μέχρι τότε είχε μείνει σε ένα μετάλλιο μεταπολεμικά μετά από 5 χρόνια κατακτά χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με τη Βούλα Πατουλιδου και στη συνέχεια γνωρίζει την άνοιξη του με σειρά από επιτυχίες τα επόμενα χρόνια. Η άρση βαρών τα ίδια, η κολύμβηση, το πόλο, η γυμναστική, το βάλλει την επομένη χρονιά κατακτά το μοναδικό ευρωπαϊκό μετάλλιο που έχει κατακτήσει μέχρι τώρα. Το ποδόσφαιρο φτάνει για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τελική φάση μουντιάλ. Ο ελληνικός αθλητισμός γνωρίζει στιγμές δημιουργίας και επιτυχιών που μόνο στη φαντασία των πιο αισιόδοξων θα μπορούσαν να υπάρξουν πριν το 1987.
Στηριγμένη η χώρα σε αυτές τις επιτυχίες διεκδικεί δύο φορές τους ολυμπιακούς αγώνες και την δεύτερη καταφέρνει και τους φέρνει εκεί που γεννήθηκαν, στη χώρα τους. Ήμουν και εγώ ένας από εκείνους που εκείνη την ημέρα χάρηκα και συγκινήθηκα αφού ανήκω στη γενιά εκείνη που λατρέψαμε τους ολυμπιακούς αγώνες, που όνειρο μας ήταν κάποτε να τους δούμε από κοντά στη πατρίδα μας έστω και μια φορά στη ζωή μας, μία μοναδική φορά.
Οι ενδοιασμοί για το κόστος πάντα υπήρχαν αλλά πίστευα ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε και στο κάτω- κάτω βρε αδελφέ αξίζει στη ζωή να ζεις ένα όνειρο που νακοστίζει παρά να ζεις μια ζωή άχαρη και χωρίς συγκινήσεις. Τα χρόνια περνούσαν, οι ετοιμασίες καθυστερούσαν αλλά η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και για τον αθλητισμό μας αλλά και γενικά για το επίπεδο της ζωής μας
κρατούσαν ψηλά το ηθικό μας. Λίγο πριν την έναρξη των ολυμπιακών αγώνων ένα άλλο θαύμα έγινε στον ελληνικό αθλητισμό. Η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κατακτά το euro 2004!!! Μια μεγάλη
στιγμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο , μια μοιραία στιγμή για όλον τον υπόλοιπο ελληνικό αθλητισμό.
Ξέρω ότι από εδώ και πέρα θα κατηγορηθώ για αντιποδοσφαιρικός αλλά δεν με ενδιαφέρει γιατί θα πω αλήθειες αλλά και γιατί όχι μόνο δεν μισώ το ποδόσφαιρο αλλά αντιθέτως έχω παίξει, μου αρέσει να το παρακολουθώ και ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου ήταν παράγοντας και του ποδοσφαίρου και ξέρω πολύ καλά και το άθλημα και τον χώρο.
Επανέρχομαι λοιπόν και λέω ότι τις στιγμές εκείνες που όλη η Ελλάδα πανηγύριζε στους δρόμους ήδη κάποιοι είχαν βάλει μπροστά τα σχέδια τους που προβλέπανε την εξόντωση του μπάσκετ αρχικά, που ήταν και το μεγάλο αγκάθι που τους ενοχλούσε, και στη συνέχεια ολόκληρου του ελληνικού αθλητισμού.
Είπαμε πολλοί θα με κατηγορήσετε αλλά για πάμε να δούμε ορισμένα πράγματα από τότε. Το μπάσκετ των 6 ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων σε συλλογικό επίπεδο και πολλών άλλων
μικρότερων (σαπορτα, κορατς, κ.α.), των 4 ευρωπαϊκών μεταλλίων σε επίπεδο εθνικής αντρικής ομάδας και των αμέτρητων στις μικρότερες ηλικίες , σταδιακά έχανε την κάθε προβολή στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις έχοντας φτάσει στο σημείο να μην υπάρχει καμία εκπομπή και μόνο με κάποιες ηρωικές προσπάθειες κάποιων μπασκετικών δημοσιογράφων ακούγεται και το μπάσκετ στα ράδια.
Φαίνεται δεν θα υπάρχει ώρα αφού πρέπει να διαφημίσουμε και τις υστερικές, γραφικές και εθνικιστικές κορώνες που γράφτηκαν σε δισκάκια με ουρλιαχτά που πανηγυρίζανε « αυθόρμητα» τα γκολ της εθνικής μας ομάδας για να τα πουλήσουμε μετά με το αζημίωτο. Έγινε της μόδας ποιος θα ξεφωνίσει περισσότερο και ποιος θα πει τη μεγαλύτερη ανοησία πάντα σε κατάσταση υστερίας.
Κανάλια που εννοείται ότι έχουν το μπάσκετ σαν προϊόν , όπως η κρατική τηλεόραση, το προέβαλε στην αθλητική Κυριακή στις 3 τα ξημερώματα για να είναι σίγουροι οι ποδόσφαιρο-διευθυνταδες ότι δεν θα το δει κανείς αφου θα έχουν κοπανήσει και τα κεφάλια τους στον τοίχο καμιά σαρανταριά φορές ακούγοντας τις βαθυστόχαστες αναλύσεις των επί πληρωμή και μάλιστα αδρής , ειδικών , τον Βαρούχα να αναλύει εκατοντάδες πλάγια άουτ και οφσάιντ , αφού έχουν ακούσει τι έχει κάνει η Δόξα Κρανούλας στον 13ο όμιλο του περιφερειακού πρωταθλήματος θα έχουν πάει για ύπνο οι άνθρωποι.
Θυμάμαι σαν τώρα τις μέρες των πανηγυρισμών για την κατάκτηση του euro 2004 ποδοσφαιρικοί δημοσιογράφοι συνέκριναν επιτυχίες, φιέστες και οτιδήποτε άλλο ήθελαν για να ισοπεδώσουν το μπάσκετ αποβλέποντας, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, την πλήρη οικονομική αφαίμαξη του αθλήματος από την πίτα της διαφήμισης , των χορηγιών και κυρίως από την πίτα του μεγαλύτερου εγκληματία του ελληνικού αθλητισμού που λέγεται ΟΠΑΠ.
Όλα τα είχαν έτοιμα απλά δεν είχαν υπολογίσει τη δύναμη του μπάσκετ που την επόμενη κιόλας χρονιά πήγε στο Βελιγράδι και κατέκτησε και πάλι τον ευρωπαϊκό τίτλο χαλώντας τους τα σχέδια.
Μετά την κατάκτηση του euro ήρθαν και οι ολυμπιακοί αγώνες. Αγώνες όμορφοι και συναρπαστικοί που οι Έλληνες με τη συμμετοχή τους και το φιλότιμο τους , τους έκαναν αξέχαστους.
Κάποια στιγμή τέλειωσαν οι αγώνες και πρέπει να δούμε τι άφησαν στην πατρίδα αλλά και τι άφησαν οι ολυμπιακοί αγώνες στις άλλες χώρες που τους διοργάνωσαν και να το συγκρίνουμε με τα δικά μας.
Όλες οι χώρες που διοργάνωσαν ολυμπιακούς αγώνες από το 1988 και μετά έφτιαξαν τον αθλητισμό τους και βέβαια και τη ποιότητα ζωής των πόλεων τους με κυριότερο παράδειγμα τη μεταμόρφωση της Βαρκελώνης. Για να δούμε πολύ γρήγορα σε εμάς τι έγινε. Οι πόλεις μας παραμένουν πανάθλιες, χωρίς πράσινο, χωρίς υποδομές καθόλου φιλικές για τους κατοίκους τους.
Η συντριπτική πλειοψηφία των εγκαταστάσεων παραμένουν αναξιοποίητες και άδειες στερώντας ταυτόχρονα από πιο χρηστικά γήπεδα τις συνοικίες της Αττικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι δύο από τους μεγαλύτερους δήμους που μάλιστα ήταν Ολυμπιακοί δήμοι, ο δήμος Πειραιά και ο δήμος Φαλήρου στερούνται κλειστού γηπέδου!!!!!
Το όνειρο για τη δημιουργία αθλητικής κουλτούρας και παιδείας παρέμεινε ουτοπία αφου τα γήπεδα μας κατακλύζονται και όχι μόνο στις εξέδρες αλλά και στους αγωνιστικούς χώρους από παράφρονες τραμπούκους που στο βωμό της νίκης θυσιάζουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και fair play. Η συντριπτική πλειοψηφία των αθλημάτων συνεθλιβησαν και περνάνε κρίση άνευ προηγουμένου χωρίς καμία βοήθεια από την πολιτεία αφου για αυτήν δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο των 40 ύποπτων και ανήθικων αγώνων, σύμφωνα με την uefa, το ποδόσφαιρο της ανυποληψίας.
Για την πολιτεία, που μέσω του ΟΠΑΠ που διαχειρίζεται τεράστια οικονομικά ποσά, υπάρχει μόνο το ποδόσφαιρο στο οποίο ετησίως διαθέτει 130 εκατομμύρια ευρώ ενώ την
ίδια στιγμή στο μπάσκετ περισσεύουν μόλις 5 εκατομμύρια…… Δείτε τη κατάσταση της άρσης βαρών, του βόλεϊ , του στίβου, του πόλο και πολλών αθλημάτων που έδωσαν σε τόσα παιδιά τη χαρά του αθλητισμού αλλά και περηφάνια σε όλους μας με τις επιτυχίες τους.
Δείτε ακόμα και το ίδιο το ποδόσφαιρο που όποτε ξαναπήγε σε μεγάλη διοργάνωση γέλασε κάθε πικραμένος. Μόνο το μπάσκετ αντιστέκεται γιατί έχει βαθιές ρίζες στη ψυχή του Έλληνα και αυτό
πρέπει να το ξέρουν αυτοί που διαμορφώνουν τη κοινή γνώμη και διακόπτουν την περιγραφή ακόμα και παιχνιδιού Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού στο μπάσκετ για να μας ενημερώσουν για τα γκολ της λαοφιλούς Χαμ Καμ και της ασύγκριτης Τζουμγκαρντεν με τους αμέτρητους φίλους στην χώρα μας….
Αυτή ήταν λοιπόν η σύγκριση του 1987 και του 2004 και τα συμπεράσματα είναι του καθενός μας. Απλά αυτοί που αγαπάμε το μπάσκετ αλλά και γενικότερα τον αθλητισμό πρέπει να είμαστε ενωμένοι και με νέες ιδέες, ανοιχτοί και σε νέους ανθρώπους για να συνεχίσει το μπάσκετ και ο αθλητισμός να είναι ψηλά και βασική ψυχαγωγία για τα παιδιά μας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου